Ένα ολόκληρο περιοδικό με δουλειά πολλών και διαφορετικών ανθρώπων στα περιεχόμενά του και εγώ κόλλησα στο γιουβαρλάκι. Έτσι καταλαβαίνω και την έκφραση της νέας γενιάς "κολλημένος". Ο κολλημένος λοιπόν είμαι εγώ...

Όσο για το γιουβαρλάκι... είναι ο ενικός της λέξεως γιουβαρλάκια και όσον αφορά εμένα, συνήθως 6 τον αριθμό και ένα - δύο κλεφτά από την κατσαρόλα. Η ηλικία μου είναι τέτοια, ώστε το γιουβαρλάκι πάει υπέροχα με την μυρωδιά της παρκετίνης, το ξεσηκωμένο σπίτι, την οικιακή βοηθό μακριά από τα ξεσηκώματα, την μητέρα στον δικό της κόσμο, τον πατέρα στην εργασία, την αδελφή στο σχολείο και εγώ με την γιαγιά κοντά μεν σε διαφορετικά δωμάτια δε, να βιώνουμε την μοναδική κάθε χρόνο "γενική πάστρα", χωρίς να καταλαβαίνω την λέξη "παστρικιά". Εκεί μέσα σε όλα αυτά, ένα μικρό γραφείο με το τετράδιο γεμάτο διαιρέσεις που με περίμεναν και το κλειστό τετράδιο με μισοτελειωμένη την εργασία των νέων ελληνικών, "πρέπει να το ξαναδιαβάσω για τις παρομοιώσεις και ξανά για την περίληψη και... και... Καλά, αύριο θα ξυπνήσω μία ώρα πριν φύγω για το σχολείο. Το γιουβαρλάκι είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος με έναν ολόκληρο κόσμο από το παρελθόν. Το γιουβαρλάκι είναι αυτό που σήμερα βρίσκομαι κατηγορούμενος, ως "κολλημένος".

Άσε που το γιουβαρλάκι, παραπέμπει στο αυγολέμονο, που όσο καλά και προσεκτικά και αν ετοιμαστεί, μόνο όταν έχεις κρατήσει το πιάτο της σούπας στην μητέρα σου, μπορείς να καταλάβεις την σύνθεσή του και την άσπρη γραμμή από το τμήμα του ασπραδιού που δεν κατέστη δυνατόν να αναμιχθεί αρμονικά, αλλά "ψήθηκε" από κάποια ζεστή κουταλιά σούπας, καθώς οι δίνες που δημιουργούνται από την διαφορά θερμοκρασίας λειτούργησαν διαφορετικά από τις ευχολογικές προσμονές της νοικοκυράς.

Τα γιουβαρλάκια, χωρίς αυτήν την άσπρη γραμμή, δεν είναι το ίδιο...

Αποφάσισα από καθαρά και συνειδητοποιημένα "τυμβωρυχική" διάθεση να γράψω για ένα θέμα, ξέροντας από την αρχή, ότι ελάχιστοι θα κάνουν κλικ να το διαβάσουν και μάλλον κανένας θα φθάσει ως το τέλος του κειμένου, ούτε ίσως και εγώ εάν προσπαθήσω να βρω τα λάθη μου.

Και εδώ παρεμβάλλεται με παράδοξους συνειρμούς ο Χρήστος Σαμαράς με μία τεράστια μοσχαρίσια μπριζόλα στο στόμα σε μία παρέα μελών της λέσχης που βρεθήκαμε στο "Αρχαίων Γεύσεις" όλοι μαζί, μετά από κάποια συνάντηση Πέμπτης. Ίσως γιατί το ζώδιό του είναι ίδιο με αυτό της πιο πάνω αναφερθείσας νοικοκυράς, ίσως γιατί το φαγητό συνδέει τα δύο θέματα, ίσως και άλλοι παράγοντες που χάρη στο ότι δεν τους γνωρίζω, λειτουργεί όπως λειτουργεί η μνήμη μου.

Το μόνο που μπορεί να συγκριθεί με ένα γιουβαρλάκι, είναι ένα μεσημέρι οικογενειακά στην πισίνα, το ίδιο προστατευμένη με το περιβάλλον στο οποίο, ετοιμάζεται, σχηματίζεται και μαγειρεύεται ένα γιουβαρλάκι.

Όσο για το συγγενικό αδελφικό σχήμα, είναι κάτι σαν υδρογονοβόμβα γιουβαρλακίου που λειτουργεί προς το παρελθόν και προς το μέλλον, που και τα δύο δεν υπάρχουν...

Από το συγγενικό αδελφικό σχήμα, έμαθα ότι ακόμα και ένα γιουβαρλάκι μπορεί να ενοχλήσει, να πρωταγωνιστήσει να ξεσηκώσει πάθη και να μπει σε μεγάλους οργανισμούς με ανεξιχνίαστες μέχρι σήμερα συνέπειες.

Εμένα πάντως σήμερα που τα είδαμε όλα, τα ακούσαμε όλα και δεν μάθαμε τίποτα, μόνο το γιουβαρλάκι μπορεί να μου φέρει δάκρυα στα μάτια και πόνο χωρίς καν να έχει υλοποιηθεί. Και φθάνουμε στους αμελοποίητους στίχους από το ποίημα του Διονυσίου Σολωμού το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να δανειστούμε τους πρώτους του στίχους, ως λόγια του εθνικού μας ύμνου.

"Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις"

Μόνο μετά από μία συναισθηματική κατάρρευση που προκαλεί στο βιοχημικό μου σύστημα ένα μνημονογραμμένο γιουβαρλάκι, μπορώ να βρω χώρο και χρόνο για αναγέννηση, κανείς και τίποτα όμως δεν είναι σε θέση να μου εγγυηθεί ότι θα την έχω.

Θεόδωρος Νάτσινας

Επιστροφή στα περιεχόμενα.

Οι σελίδες μας έχουν δεχθεί επισκέψεις μέχρι σήμερα.

 

 

************
Παρακαλούνται τα μέλη που έχουν σε αρχείο για Η/Υ τα άρθρα τους που πρόκειται να εμφανιστούν εδώ,
να τα στέλνουν στην διεύθυνση:
natsinas@hotmail.com

************