Αυτή η Πέμπτη ήταν πολύ διαφορετική από ότι συνήθως.

Την ώρα που κατευθυνόμουν με το ποδήλατο προς το Green Park, χτύπησε το κινητό μου και με ειδοποίησε η Κική ότι θα ερχόταν και εκείνη μαζί με τον γιο μας τον Στέφανο. Τελικά για μία ώρα χαρήκαμε μία οικογενειακή έξοδο. Ο Στέφανος βέβαια, επέμενε να τηλεφωνήσω σε όσους είπαν ότι θα έρθουν, ώστε να μάθω γιατί αργούν, αλλά εγώ του είπα ότι αφού περνάμε όμορφα δεν έχω λόγο να πιέσω κάποιον να έρθει νωρίτερα. Κατά τις δέκα η Κική ετοιμάστηκε να φύγει με τον Στέφανο και εγώ σκεφτόμουν να κάτσω ακόμη δέκα λεπτά, εφ' όσον ο Γιώργος Κλείτσας μου είχε στείλει μήνυμα, ότι κατά τις δέκα θα ερχόταν. Είχα αποφασίσει μετά από λίγο να του τηλεφωνήσω και αν επρόκειτο να αργήσει ίσως και να έφευγα.

Εκείνη την στιγμή, εμφανίστηκε ο Ανδρέας Χαλκιαδάκης και έτσι η μεν Κική είδε για λίγο τουλάχιστον έναν από τα άλλα μέλη, ο δε Στέφανος δεν έφυγε απογοητευμένος, βλέποντας ότι ήρθε κάποιος και ξέροντας ότι τουλάχιστον ένα δύο ακόμη, έρχονται συνήθως κατά τις ένδεκα. (Ξέροντας ότι μπορεί να μην βρουν κανένα, κάτι όμως που για περισσότερο από ένα χρόνο, δεν έχει συμβεί.)

Ο Ανδρέας διάλεξε ένα άλλο τραπέζι και πήγαμε να κάτσουμε εκεί οι δύο μας να τα πούμε και να περιμένουμε τον Γιώργο. Μόλις είπαμε δύο κουβέντες ακούμε μία γνωστή γυναικεία φωνή. Γυρνάμε και βλέπουμε την Μαρία Σερέτη, την Κατερίνα Αλεξανδράκη, τον Ηλία Σερέτη και έναν φίλο τους τον Νίκο.

Ο Νίκος με τον Ανδρέα έδωσαν έναν χιουμοριστικό τόνο στην συνάντηση και ξαφνικά άρχισαν να καταφθάνουν ένας - ένας, ο Γιώργος Κλείτσας, ο Χρήστος Σαμαράς, ο Γιώργος Παπαδημητρίου, ο Τάσος Μεσιχρόνης.

Στην συζήτηση αναδύθηκε και ένα νέο SIG (Special Interest Group) για όσους παίζουν μπριτζ, το οποίο θα συντονίσει η ιδρύτριά του, Κατερίνα Αλεξανδράκη. Όσοι ενδιαφέρεστε να μπει γρήγορα σε λειτουργία η ομάδα του μπριτζ, επικοινωνήστε μαζί της ή με την Μαρία Σερέτη να σας φέρει εκείνη σε επαφή με την Κατερίνα ή στείλτε μας email για περισσότερες πληροφορίες. (Η εδώ σελίδα είναι ανοιχτή στους πάντες και όπως είναι φυσικό δεν γίνεται να γραφτεί προσωπικό τηλέφωνο).

Ο Ηλίας Σερέτης και ο Γιώργος Κλείτσας μας έβαλαν να σκεφτούμε μερικά quiz, κατά την διάρκεια των οποίων έγιναν πολλές σατιρικές παρατηρήσεις σχετικές ή άσχετες με τα quiz, έτσι ώστε να μην κουραστούμε από μία διαρκή πνευματική προσπάθεια. (Αυτή η άνεση να περνάμε από το σοβαρό στο αστείο, χωρίς παρεξηγήσεις, είναι από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες στη Μένσα.)

Η απουσία του Δημήτρη Μποσκαΐνου έγινε αισθητή και μάλιστα ιδιαίτερα αισθητή, όταν ο Χρήστος αποφάσισε να παίξει από το κινητό του, τον εκατομμυριούχο της Cosmote, ένα παιχνίδι στο οποίο σχεδόν πάντοτε νικούσε με την βοήθεια του Δημήτρη, χωρίς αυτήν όμως έμεινε στα μισά δύο συνεχόμενες φορές.

Εξ ίσου, αλλά για άλλους λόγους, μας έλειψε και ο Αλέκος Κυριλόπουλος, αλλά και ένα σωρό άλλοι φίλοι, αν και μάθαμε για κάποιους από αυτούς νέα. Όπως για παράδειγμα, μάθαμε ότι η Σοφία τρέχει να προφτάσει την δουλειά της και τις σπουδές της στην σκηνοθεσία, αυτά δηλαδή που είπε στην Μαρία όταν συναντήθηκαν τυχαία και συζήτησαν τα νέα τους.

Ο Γιώργος μας είπε ότι μαθηματικά αποδεικνύεται ότι το μήκος τον ακτών της Μεγάλης Βρετανίας είναι άπειρο και άρχισε μάλιστα να μας περιγράφει την γεωμετρική κατασκευή που το αποδεικνύει. Τώρα εκ των υστέρων, σκέφτομαι ποιος μπορεί να διάλεξε αυτή την χώρα για το μαθηματικό αυτό πρόβλημα, εφ' όσον ακτές απείρου μήκους, διαθέτει και κάθε άλλη χώρα που διαθέτει ακτές.

Εγώ, για μία ακόμη φορά, διαπίστωσα ότι πρέπει να παίρνω μπλοκάκι και στυλό, γιατί μόνο έτσι μπορώ στοιχειωδώς να μεταφέρω την ουσία της συζήτησης, αυτή τη στιγμή νοιώθω ότι τα σημαντικότερα θέματα της συνάντησης, μένουν απ' έξω. Φαίνεται ότι η δημοσιογραφία είναι μία δύσκολη υπόθεση.

Η Κατερίνα Αλεξανδράκη με ρώτησε την γνώμη μου για το τεστ της Μένσα και γενικότερα για την Μένσα. Δεν μπόρεσα να απαντήσω. Μία ώρα αργότερα και μετά από πολλές άλλες συζητήσεις, την ρώτησα αν θέλει να της δώσω σαν έμμεση απάντηση, τρεις δικές μου παρατηρήσεις σχετικά με την Μένσα που ίσως δείχνουν ότι το τεστ αυτό, βοηθάει να έρθουν σε επαφή, άνθρωποι με κάποιες ειδικές συνάφειες. Πρώτα αναφέρθηκα στο ότι λόγω της γυναίκας μου, περνάν από το σπίτι πάρα πολλά βιβλία, σε βαθμό να δυσκολεύεται να βρει καινούργια, ενώ εγώ δεν τα διαβάζω. Μετά αναφέρθηκα σε ένα ιδιαίτερο γεγονός που μου προξένησε εντύπωση. Κάποια μέρα, ένα από τα βιβλία της Κικής μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Είχε τίτλο "Ούρσους, το πνεύμα τον σπηλαίων" και το είχε γράψει μία καινούργια (για μένα) συγγραφέας, η Ζαν Άουελ. Το βιβλίο αυτό το πήρα στα χέρια μου και το διάβαζα συνεχώς για ώρες, το άφησα δε μόνο όταν τελείωσε. Να λοιπόν είπα, που μου αρέσει να διαβάζω, απλά σπάνια ενδιαφέρομαι για κάποιο θέμα. Ένα - δύο χρόνια αργότερα, έτυχε να ζητήσουμε από τον υπεύθυνο της Διεθνούς Μένσα, Εντ Βίνσεντ, τα ονόματα κάποιων διάσημων Μενσανών, διότι αυτό είναι κάτι που ρωτάν συνήθως οι δημοσιογράφοι όταν μας παίρνουν συνέντευξη και θέλαμε να είμαστε προετοιμασμένοι. Μέσα σε αυτά ήταν και το όνομα της Ζαν Άουελ. Φαντάστηκα ότι αυτό δεν ήταν μία απλή σύμπτωση, αλλά μία ιδιαίτερη σύμπτωση δεν φθάνει για να βγάλω κάποιο συμπέρασμα. Όμως στα ονόματα αυτά, ήταν και το όνομα του σερ Κλάιβ Σινκλαίρ, του εφευρέτη του πρώτου προσωπικού υπολογιστή του γνωστού ZX και αργότερα ZX Spectrum. Τότε η σύμπτωση άρχισε να παίρνει διαστάσεις, διότι ξαφνικά διαπίστωσα, ότι ναι μεν πέρασα στην ζωή μου από τους Προσκόπους, την Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή της Αθήνας, την Κλασσική Κιθάρα πλάι στον Δημήτρη Φάμπα, την διδασκαλία σε δύο παραρτήματα του Εθνικού Ωδείου, το Κλασσικό τραγούδι με την Καίτη Παπαλεξοπούλου, την Μένσα και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά μόνο στα δύο τελευταία έμεινα και στο δεύτερο μάλιστα, έτυχε να επιλέξω στα πρώτα χρόνια τον Spectrum για να δουλέψω με τους υπολογιστές, δημιούργημα του Σινκλαίρ που ήταν τότε και πρόεδρος στην Αγγλική Μένσα... Για την ακρίβεια, τα δύο πρώτα προγράμματα που εξέδωσα, τα έφτιαξα για αυτόν τον υπολογιστή. Τότε μάλιστα μου πέρασε από το μυαλό και κάποια άλλη σκέψη που μόλις εκείνη την στιγμή έκανα καθαρά... Ένας από τους εφευρέτες που θαύμαζα για το κουράγιο τους στην ζωή, (ο οποίος αφού πέρασε δύσκολα χρόνια μέχρι τα 40 του, μετά πέτυχε όλα του τα επιτεύγματα), ήταν πρόεδρος της Διεθνούς Μένσα την εποχή που έδωσα και πέρασα το τεστ. Για σιγουριά, άνοιξα το γράμμα επιτυχίας και ξανακοίταξα το όνομά του, Buckminster Fuller! Ένας άνθρωπος που παράτησε το Χάρβαρντ, μελέτησε μόνος του και άνοιξε νέους δρόμους στην αρχιτεκτονική αλλά και την μοντέρνα τεχνολογία. Έτσι κατέληξα, πως ότι και να πει κανείς για το τεστ, εμένα τουλάχιστον με έφερε σε ένα χώρο όπου βρίσκονται άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα με τα δικά μου και μάλιστα που ίσως χωρίς αυτούς να μην υπήρχαν αυτά τα ενδιαφέροντα.

Η μουσική, το πάρκο, το σιντριβάνι και πάνω από όλα η παρέα, ήταν τόσο απολαυστικά, ώστε άλλαξε η μέρα και πέρασαν και δύο ακόμη ώρες, μέχρι να σκεφτούμε να φύγουμε.

Μου κάνει εντύπωση πως κατάφερα για μία τόσο όμορφη βραδιά, να γράψω ένα τόσο άσκημο κείμενο, προσπάθησα επανειλημμένα να το διορθώσω, αλλά δεν παίρνει καν διορθώσεις. Ίσως έχει δίκιο ο Στάθης που σκέφθηκε να μπουν σε αυτές τις σελίδες και άλλοι συνεργάτες, αν μη τι άλλο, όλο και κάποιος από μας θα γράφει κάπως καλύτερα...

Θεόδωρος Νάτσινας