Στερεογράμματα.

                        του Θεόδωρου Νάτσινα

Πριν από αρκετά χρόνια, όταν το Ίντερνετ ήταν προσβάσιμο από λίγους, υπήρχαν διάφορες «Βάσεις» κυρίως ιδιωτικές, όπου το κομπιούτερ κάποιου από εμάς, έπαιζε τον ρόλο μίας «Βάσης» όπου με κάποιο κωδικό και όνομα χρήστη, μπαίναμε και κατεβάζαμε χρήσιμα προγράμματα ή συζητούσαμε διάφορα θέματα συνήθως σχετικά με τις δυσκολίες μας στην ρύθμιση των υπολογιστών μας.

Σε μία από τις πρώτες επαγγελματικές βάσεις, την COMPULINK, είχα βρει και φωτογραφίες στερεογραμμάτων, καθώς και οδηγίες για το πως θα τα δω... Δεν τα κατάφερα τότε και εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Στις πρώτες συναντήσεις Πέμπτης, στο ξενοδοχείο Τιτάνια, ο Χρήστος Σαμαράς, έφερνε κάθε φορά και κάτι τεράστια στερεογράμματα. Στην αρχή τα «σνόμπαρα» λόγω του ότι δεν μπορούσα να τα δω, αργότερα όμως όταν το RAM δημοσίευσε μία διαφήμιση με στερεόγραμμα, αποφάσισα να το δω. Τελικά το είδα και κατάλαβα γιατί δεν μπορούσα παλιότερα να τα δω, είχα αρχίσει να έχω πρεσβυωπία και δεν έβαζα γυαλιά γιατί βολευόμουνα με το να κρατάω μακριά την σελίδα που διάβαζα...

Με τα γυαλιά, τις οδηγίες στο περιοδικό και αρκετή προσπάθεια, όχι μόνο τα κατάφερα, αλλά μπορούσα να καθοδηγήσω κάποιον που δεν ήξερε να τα βλέπει, να τα δει σε λίγα λεπτά, κάτι που δεν είχα κατορθώσει για τον εαυτό μου.

Εγώ για να δω το πρώτο, το κρατούσα ανάμεσα στα μάτια μου και ένα τοίχο και κοίταζα τον τοίχο, έτσι ώστε τα μάτια μου να πάρουν τις θέσεις εκείνες που επιτρέπουν να δω το στερεόγραμμα, η καθυστέρηση ήταν, διότι αν και τα μάτια απομακρύνονται περισσότερο από ότι χρειάζεται για να δω το χαρτί με το στερεόγραμμα, η εστίαση πρέπει να γίνει πάνω στο χαρτί, κάτι που δεν είχα ποτέ κάνει και η συνήθεια με εμπόδιζε να κοιτάζω πίσω από το στερεόγραμμα, αλλά να εστιάζω πάνω σε αυτό...

ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ:

Το Στερεόγραμμα μοιάζει να είναι μία συγκεχυμένη εικόνα, σε αυτή την εικόνα όμως, βρίσκονται δύο περιοχές που περιέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες για τον εγκέφαλό μας, ώστε να δει στερεοσκοπικά. Επειδή όμως ο εγκέφαλος δεν τις βλέπει, δεν κάνει καμία προσπάθεια να τις ταιριάξει. Για να το πετύχουμε να τις δούμε, πρέπει να αλλάξει η γωνία που σχηματίζουν τα μάτια μεταξύ τους. Όταν προσπαθούμε να δούμε κάτι κοντά στην μύτη μας, τα μάτια σχηματίζουν την μεγαλύτερη γωνία και αυτό φαίνεται και λέμε ότι «αλληθωρίσαμε» κάτι το οποίο είναι ανακριβές, διότι δεν συμβαίνει απαραίτητα κάτι τέτοιο, απλά έτσι φαίνεται να βλέπουμε... Τα μάτια τείνουν να είναι παράλληλα όταν κοιτάζουμε μακριά τον ορίζοντα. Όταν κρατήσουμε μπροστά μας το χαρτί με το στερεόγραμμα τα μάτια το κοιτάζουν και σχηματίζουν κάποια γωνία, για να δουν όμως στερεοσκοπικά, πρέπει να απομακρυνθούν λίγο σαν να κοιτάζουν αρκετά πίσω από το χαρτί. Οι φακοί των ματιών όμως πρέπει να εστιάσουν στο χαρτί, κάτι το οποίο πρώτη φορά στην ζωή μας γίνεται συνειδητά, αν κατορθώσουμε να δούμε ένα στερεόγραμμα. Το αστείο είναι ότι για να κατορθώσουμε κάτι τέτοιο δεν απαιτείται προσπάθεια, αλλά τέχνη, υπομονή και σταθερότητα. Τέχνη είναι το να ξέρουμε ότι πρέπει την πρώτη φορά να κοιτάζουμε πίσω από το χαρτί με το στερεόγραμμα και να έχουμε δηλαδή μπροστά μας ταυτόχρονα το στερεόγραμμα και κάτι πίσω από αυτό, ας πούμε στην διπλάσια απόσταση από το στερεόγραμμα. Υπομονή είναι το να υπολογίσουμε ότι ίσως χρειαστούμε αρκετή ώρα να καταλάβει ο εγκέφαλος μας το στερεόγραμμα και να υπολογίσουμε να έχουμε ελεύθερη ώρα για να το πετύχουμε. Και σταθερότητα είναι το να βρούμε τρόπο να μην κουνιέται πολύ το χαρτί με το στερεόγραμμα, αλλά και να κάνουμε επανάληψη της προσπάθειας όταν αποτύχουμε. (Εγώ απέτυχα 4 - 5 φορές όταν πήρα απόφαση να δω τα στερεογράμματα).

Τώρα το κόλπο που εφήρμοσα και βλέπουν αμέσως τα στερεογράμματα όσοι τους τα δείχνω, είναι το εξής:

Αντί για τοίχο, βάζω πίσω από το στερεόγραμμα το χέρι μου και ακριβώς στην ευθεία πάνω από το στερεόγραμμα που κρατάν στα χέρια τους και σε αρκετή απόσταση από τα μάτια τους. Μετά κάνω μπροστά και πίσω το χέρι, ώστε να αλλάζει διαρκώς η εστιακή απόσταση των φακών των ματιών τους και ο εγκέφαλος να μπερδευτεί και να ξεφύγει από την συνήθεια να εστιάζει τους φακούς ανάλογα με την γωνία των ματιών που πάντα είναι ανάλογη με την απόσταση του αντικειμένου, εκτός από την περίπτωση που θέλουμε να δούμε στερεόγραμμα. Κάποια στιγμή, φευγαλέα, ο εγκέφαλος βλέπει θολά το στερεόγραμμα και η φυσική ανθρώπινη περιέργεια τον κάνει να αρχίσει πλέον να προσπαθεί να καταλάβει το τι είδε. Η υπομονή μας επιβραβεύεται, το θέαμα είναι καταπληκτικό...

Αν κατορθώσετε να δείτε το στερεόγραμμα της εικόνας που βρίσκεται στην αρχή της σελίδας και αν θεωρήσετε ότι σας βοήθησαν οι οδηγίες εδώ, στείλτε μου ένα email να μου επιβεβαιώσετε την άποψη που έχω αρχίσει να σχηματίζω, ότι τα πάντα είναι θέμα σωστού χειρισμού και όλα μπορούν να αλλάξουν και να βελτιωθούν...

Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Και φυσικά όπως ξέρουν όσοι ασχολούνται με την φωτογραφία, στο ΔΥΝΑΤΟ ΦΩΣ διευκολύνεται η εστίαση σε μεγάλο εύρος αποστάσεων....

Θεόδωρος Νάτσινας