Έχω λοιπόν ένα φίλο στον οποίο έχω μεγάλη αδυναμία, παρόλο που δεν γνωριζόμαστε καιρό. Είναι ασύλληπτα έξυπνος (είναι μέλος της MENSA, για τ’ όνομα του Θεού), αλλά όχι μόνο – είναι τρομερά ωραίος τύπος, πολύ αστείος και ευαίσθητος, διαβάζει σαν τρελός τα πάντα και έχει πεντακόσια εβδομήντα blogs, φυσικής, φιλοσοφίας, πολιτικής, αστρονομίας, ιστορίας, λογοτεχνίας, γενικά σε κάνει να νιώθεις στόκος όταν του μιλάς ή τον διαβάζεις. Εμένα για κάποιον άγνωστο λόγο πάντα με τραβούσαν σαν μαγνήτης οι υπερβολικά έξυπνοι άνθρωποι (ναι, αυτοί που με κάνουν να νιώθω στόκος) και γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω όσo περισσότερη παρέα μαζί του γίνεται. Αυτός δεν έχω καταλάβει τι κερδίζει από τη δική μου παρέα (που μου εξηγεί ένα πράγμα και έχω τριάντα νέες απορίες), αν και τελικά κατέληξα ότι το εννοεί όταν μου λέει –κάθε δύο μέρες– να γράψω για τη MENSA στο Cosmo, ώστε να πάτε να δώσετε εξετάσεις (mensa.org.gr) και να μπείτε, για να έχει περισσότερες γυναίκες μέλη (ορίστε, το έγραψα, λύσσαξες!). Να πάτε, θα τον κάνετε πολύ χαρούμενο (προσωπικά, πάντως, σήμερα που με κάλεσε να πάω να παίξω επιτραπέζια μαζί τους, που μαζεύονται κάθε Κυριακή, και ενώ λατρεύω τα επιτραπέζια, του είπα «Τρελάθηκες που θα έρθω στη MENSA να παίξω Trivial»).

Το φθινόπωρο θα έδινε ο ίδιος μια διάλεξη σχετικά με το αν η Ελλάδα είναι περισσότερο Ανατολή ή Δύση και γιατί (φανταστική συζήτηση) και είχα κατενθουσιαστεί, γιατί θα είχα την ευκαιρία να δω από κοντά το άβατο (για τους κοινούς θνητούς, που έχουν IQ κάτω από 130). Φαντάστηκα ότι θα μου έδινε ραντεβού στο Ηogwarts, αλλά τελικά όχι, όχι, ο τόπος συνάντησής τους είναι ένας τελείως κανονικός χώρος, η αίθουσα διαλέξεων ενός ξενοδοχείου. Επίσης είχα φανταστεί όλα τα μέλη να φοράνε γυαλιά (φορούσαν μόνο οι μισοί). Επίσης είχα φανταστεί ότι όλοι θα ήταν φτυστοί ο Gandalf. Ευτυχώς όχι. Για την ακρίβεια, όλα τα μέλη ήταν τελείως κανονικοί άνθρωποι, κάθε ηλικίας, από κάθε κοινωνική τάξη, με κάθε στιλ, και ανάμεσά τους ένα σωρό εντελώς κανονικά αγόρια και κορίτσια, από αυτά που βλέπεις στα μπαρ όπου βγαίνεις τα βράδια (συγκεκριμένα, ένας από αυτούς είχε και μια μπάντα, που θα έπαιζε το επόμενο Σαββατοκύριακο στο K44).

Και εδώ είναι το θέμα. Είδα μια κοπέλα όμορφη, με αυτό που λέμε «δυναμική» παρουσία, που γελούσε και μιλούσε δυνατά, με πολύ έντονο βάψιμο, πολλά κοσμήματα και μακριά κόκκινα γυαλιστερά νύχια. Εν ολίγοις, το πρώτο πράγμα που εγώ θα σκεφτόμουν αν την έβλεπα εκτός συγκεκριμένου περιβάλλοντος δεν θα ήταν ότι μπροστά μου έχω ένα μέλος της MENSA. Κι αυτό με έκανε να αισθανθώ (ακόμα περισσότερο) βλάκας. Και να νιώσω πάρα πολύ άσχημα για όλες τις φορές που κρίνω κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση και (νομίζω ότι) έχω όλες τις απαντήσεις για το ποιος είναι, από πού έρχεται και πού πάει. Και συνειδητοποίησα ότι όταν εγώ εξοργίζομαι από τους ανθρώπους που χωρίς να με γνωρίζουν βγάζουν συμπεράσματα, π.χ. για τις δυνατότητές μου (κρίνοντας από το ιλιγγιώδες 1,61μ. ύψος μου) ή για το σεξουαλικό μου προσανατολισμό (κάθε φορά που κόβω τα μαλλιά μου αγορίστικα, ξαφνικά μου την πέφτουν γυναίκες) ή για τη «σοβαρότητα» που με διακρίνει από το τι φοράω (με τακούνια είμαι επαγγελματίας, με τζιν και All Star είμαι «τι να μας πεις κι εσύ» κοριτσάκι), ουσιαστικά δεν θα έπρεπε να εξοργίζομαι καθόλου, γιατί κάνω ακριβώς το ίδιο για ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Και αν μερικές φορές ο απέναντί μου έχει τη δυνατότητα περνώντας λίγη ώρα μαζί μου να αναιρέσει το ηλίθιο (θετικό ή αρνητικό) συμπέρασμα που έχω ήδη βγάλει, τις περισσότερες, εφόσον εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να γνωρίζεις όλους όσους συναντάς στο δρόμο σου, το κεφάλι μου είναι γεμάτο γελοία στερεότυπα.

Και αυτό το κορίτσι στη MENSA με έκανε να τα σκεφτώ όλ’ αυτά και να προσπαθήσω να επιλέξω καλύτερα κριτήρια την επόμενη φορά που θα κρίνω κάποιον χωρίς να τον γνωρίζω. Τουλάχιστον, λίγο πιο έξυπνα.

Θεόδωρος Νάτσινας

Επιστροφή στα περιεχόμενα.

Οι σελίδες μας έχουν δεχθεί επισκέψεις μέχρι σήμερα.