Υπάρχουν κάποιες στιγμές που νομίζω ότι τα λόγια με φυλακίζουν, είναι όταν ακριβώς πασχίζω να βρω τις κουβέντες που θα μου εξασφαλίσουν την ελευθερία μου, είναι τότε που ξεχνάω την ελευθερία που κρύβει η γνώση των λέξεων. Έτσι ξεχνώντας ότι η ελευθερία προέρχεται από τη λέξη «έλευση» που σημαίνει άφιξη και ότι η γνώση της λέξης μου λέει, ότι η ελευθερία δεν κατακτάται, πάντα έρχεται, πάντα απαιτεί προσπάθεια και στην ουσία υπάρχει μόνο όταν έρχεται, κάτι σαν την σκιά μας δηλαδή, ξεχνώντας λοιπόν την σημασία της λέγω, θέλω να την έχω και να την κατακτήσω, δηλαδή να την εξαφανίσω οριστικά, άπαξ δια παντός.

Έτσι μπλεγμένος ανάμεσα στις λέξεις, που όμως δεν κάνω το κόπο να γνωρίζω την σημασία τους, κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ότι ζω.

Είμαι λοιπόν ο τέλειος δεσμοφύλακας του εαυτού μου, διατηρώντας την άγνοιά μου και κάνοντας επιστήμη τα δικαιώματά μου στην άγνοια. Το επόμενο βήμα είναι η κριτική, αυτό που λέγανε οι παλιοί, «όπου αρχίζει ο εαυτούλης, αρχίζει η επιείκεια».

Το τέλειο κλείδωμα της φυλακής μου, είναι το ότι «φταίνε οι άλλοι», ξεχνώντας ότι φταίξιμο είναι λέξη που προέρχεται από την ευθύνη, παίρνω την ευθύνη του εαυτού μου και την ρίχνω στους άλλους με το να τους ρίχνω το φταίξιμο. Και λέω την ρίχνω, διότι τραβιούνται για να την αποφύγουν, ποιος άνθρωπος έχει την δύναμη να σηκώσει εκτός από την ευθύνη του εαυτού του και την ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου; Ο ευρών αμοιφθήσεται! Στις τελευταίες λέξεις, ποτέ δεν έκανα τον κόπο να σιγουρευτώ για την ορθογραφία τους, προτίμησα να συνεργαστώ με τους υπόλοιπους ανορθόγραφους για να απλοποιήσουμε την γλώσσα.

Τώρα πλέον, ίσως έχω καταλάβει, γιατί δεν θα παρακολουθήσω σήμερα λόγια, έχω κάνει τόσο κακή χρήση τους, ώστε τίποτα δεν μου εγγυάται, ότι τα όποια λόγια θα μου σταθούν χρήσιμα. Εγώ θα καταλάβω όπως πάντα αυτό που θέλω και έχω πλέον βεβαιωθεί, ότι αυτό που θέλω δεν με ωφελεί.

Όλοι, έχουμε ταλέντα και όλοι έχουμε αδυναμίες, όλοι πετυχαίνουμε κάποιους στόχους και αποτυχαίνουμε σε άλλους, όλοι πάνω κάτω, αν και διαφέρουμε σαν άτομα, ως άνθρωποι το ίδιο είμαστε...

Μόνο που ...

Αν και...

Όλοι είμαστε το ίδιο...

Όλοι μαζί! είμαστε το κάτι άλλο...

Και τώρα, ειδικά τώρα, ίσως να είναι η ώρα της περιοδικής ανάγκης και να είμαστε και να φαινόμαστε.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ουδόλως με ενδιαφέρει να ακούσω, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να κάνω και να δω.

Με τις καλύτερες ευχές μου, σε ΟΛΟΥΣ!

Θεόδωρος Νάτσινας

Επιστροφή στα περιεχόμενα.

Οι σελίδες μας έχουν δεχθεί επισκέψεις μέχρι σήμερα.

 

 

************
Παρακαλούνται τα μέλη που έχουν σε αρχείο για Η/Υ τα άρθρα τους που πρόκειται να εμφανιστούν εδώ,
να τα στέλνουν στην διεύθυνση:
natsinas@hotmail.com

************